środa, 19 listopada 2014
Dla Joasi...
Taki wieczór... już fajnie jesienny, deszczowo - wietrzny...
Malowałam, malowałam... i na tych malowaniach przeróżnych mijały mi całe lata. Od wystawy do wystawy, od sprzedanego obrazu, ikony do płacenia zaległych najczęściej rachunków. Czasem tłumaczyłam jakieś teksty z różnych języków. I też płaciłam rachunki. Potem znowu wracałam do malowania. Z czasem ikony prawie wyparły inne gatunki malarstwa. Im częściej słyszałam, że z malarstwa nie można wyżyć- tym chętniej tworzyłam. Przyjaciel mój (nasz) bliski powtarzał mi często: "semper in altum"!! I ilekroć przychodziły do mnie wezwania do zapłaty, tym głośniej i wyraźniej słyszałam jego słowa!!!
Po trzecim rozwodzie zmieniłam mieszkanie. Po raz kolejny zresztą. Urządziłam dzieciom po niewielkim pokoju, sama zadomowiłam się z sypialnią i pracownią w największym. I po raz kolejny startowałam od poziomu zerowego. Po małżeństwach zostały mi niewielkie alimenty na młodszego syna, ojciec starszego nie poczuwał się, a ja byłam zbyt leniwa, żeby szarpać się z nim formalnie. Musiałam więc znowu malować, płacić z poślizgiem rachunki i bytować na jakimś w miarę podstawowym poziomie z dwójką dzieci. Ale to "semper in altum" brzmiało wyraźnie.
Okres ten mimo wszystko wspominam bardzo sympatycznie. Z dwójką byłych już znajomych spędzałam wolne chwile na dbaniu o zdrowie.... kilka razy w tygodniu bywaliśmy na basenie, siłowni, piliśmy naturalne soczki... nawet palenie mocno ograniczyłam. Nie mając już moralnych małżeńskich zobowiązań prowadziłam sobie życie podzielone pomiędzy dzieci, malowanie, sport i rekreację oraz wieczorne rozmaite rozrywki. Po kilku miesiącach dojrzałam do tego, że dzieci mogą na kilka godzin wieczorem zostawać same w domu- zaczęłam więc "plątać" się po klubach muzycznych.... I tak słuchając, słuchając muzyki doszłam do wniosku, że jest to możliwość ubarwienia swojego życia o inny wymiar artystyczny. Poznałam kilku muzyków, zaprosiłam ich do siebie na muzyczną kolację... i po miesiącu wystąpiłam po raz pierwszy dla publiczności!
Po kilku miesiącach przyszedł mi do głowy pomysł zorganizowania w Piwnicy Pod Baranami wieczoru sztuk różnych o tematyce żydowskiej. Napisałam trochę tekstów, quasi scenariusz, zaprosiłam artystów do współpracy... Goście nie zmieścili się na widowni!!! CUD. Ale to był kolejny dowód na "semper in altum". Pół roku po udanej prapremierze w Piwnicy kupiłam (na kredyt oczywiście) dom do remontu, a miesiąc później wyszłam za mąż za wspaniałego człowieka i pianistę!
Zamiast dostosować zaistniałe wnętrza do zamieszkania, rozgrzebałam całkiem poważny remont. I znowu musiałam koncentrować się na malowaniu- bo prócz "zwykłych" opłat doszły niebagatelne raty kredytu i koszty irracjonalnego remontu. wyburzyłam dwie ściany, postawiłam nową, zerwałam podłogi pcv, by na ich miejsce nabić dechy. Rozwaliłam piece, bo kominek wydał mi się bardziej romantyczny. Do domu doklejony był cuchnący chlewik z zapadniętym dachem, który po kilku miesiącach stał się integralną częścią domu (dziś jest pracownią muzyczną męża). Jakby było mało- kupiłam kilka kubików desek i po raz pierwszy w życiu zajęłam się stolarką. Dziś mogę siedzieć na ławie własnej produkcji przy własnej produkcji stole, a żarcie przygotowuję na własnej produkcji ciągu kuchennym. O łóżkach i szafie nie wspomnę! Co nie znaczy, że przestałam malować. Bo koszty życia w remontowanym permanentnie domu na kredyt, z dwójką dzieci na utrzymaniu jakoś dziwnie rosły. Ale malowania jednak było mało, zaczęłam więc regularnie występować, początkowo w duecie z mężem- pianistą, potem w większych składach muzycznych. Powoli dość miałam wykonywania coverów, zaczęłam więc pisać teksty, prosząc o napisanie muzyki znakomitego kompozytora Andrzeja Zaryckiego. I jak już miałam i teksty i muzykę- pisałam scenariusze spotkań muzycznych i do dnia dzisiejszego udało mi się zrealizować trzy premiery. I zagrać później te spektakle w różnych miejscach. Nawet w zawodowym teatrze- o czym nigdy nie marzyłam. (W styczniu 2015 roku mam wystąpić w Filharmonii Podkarpackiej, co będzie chyba dla mnie najpoważniejszym artystycznie wyzwaniem).
Jakby mało było malowania i muzykowania, pisania tekstów... postanowiłam dokończyć swoją edukację konserwatorską i rok temu obroniłam pracę habilitacyjną.
Od zawsza cierpiałam na kompleks niedouczenia- skończyłam więc wszystkie etapy kursu jidysz- pozostał mi tylko Uniwersytet w Jerozolimie (ale to już korespondencyjnie). Teraz z młodszym synem uczęszczam na kurs hebrajskiego. W lutym 2015r wybieramy się do Izraela na dokształcanie języka i na serię występów muzycznych. I ciągle mam w uszach przyjacielskie "semper in altum" !!!!
Mogłabym pisać i pisać jeszcze. Ale po dzisiejszej komputerowej rozmowie z moją jedyną Przyjaciółką jaką w życiu miałam, która rezyduje gdzieś daleko za oceanem i mam nadzieję, że tylko na chwilę zgubiła sens dnia zwykłego.... Joasiu Kochana!! Tobie dedykuję takie resume ostatnich sześciu lat mego życia z przesłaniem, które też słyszałaś od Tomka - "semper in altum" Da się!!!!.
Malowałam, malowałam... i na tych malowaniach przeróżnych mijały mi całe lata. Od wystawy do wystawy, od sprzedanego obrazu, ikony do płacenia zaległych najczęściej rachunków. Czasem tłumaczyłam jakieś teksty z różnych języków. I też płaciłam rachunki. Potem znowu wracałam do malowania. Z czasem ikony prawie wyparły inne gatunki malarstwa. Im częściej słyszałam, że z malarstwa nie można wyżyć- tym chętniej tworzyłam. Przyjaciel mój (nasz) bliski powtarzał mi często: "semper in altum"!! I ilekroć przychodziły do mnie wezwania do zapłaty, tym głośniej i wyraźniej słyszałam jego słowa!!!
Po trzecim rozwodzie zmieniłam mieszkanie. Po raz kolejny zresztą. Urządziłam dzieciom po niewielkim pokoju, sama zadomowiłam się z sypialnią i pracownią w największym. I po raz kolejny startowałam od poziomu zerowego. Po małżeństwach zostały mi niewielkie alimenty na młodszego syna, ojciec starszego nie poczuwał się, a ja byłam zbyt leniwa, żeby szarpać się z nim formalnie. Musiałam więc znowu malować, płacić z poślizgiem rachunki i bytować na jakimś w miarę podstawowym poziomie z dwójką dzieci. Ale to "semper in altum" brzmiało wyraźnie.
Okres ten mimo wszystko wspominam bardzo sympatycznie. Z dwójką byłych już znajomych spędzałam wolne chwile na dbaniu o zdrowie.... kilka razy w tygodniu bywaliśmy na basenie, siłowni, piliśmy naturalne soczki... nawet palenie mocno ograniczyłam. Nie mając już moralnych małżeńskich zobowiązań prowadziłam sobie życie podzielone pomiędzy dzieci, malowanie, sport i rekreację oraz wieczorne rozmaite rozrywki. Po kilku miesiącach dojrzałam do tego, że dzieci mogą na kilka godzin wieczorem zostawać same w domu- zaczęłam więc "plątać" się po klubach muzycznych.... I tak słuchając, słuchając muzyki doszłam do wniosku, że jest to możliwość ubarwienia swojego życia o inny wymiar artystyczny. Poznałam kilku muzyków, zaprosiłam ich do siebie na muzyczną kolację... i po miesiącu wystąpiłam po raz pierwszy dla publiczności!
Po kilku miesiącach przyszedł mi do głowy pomysł zorganizowania w Piwnicy Pod Baranami wieczoru sztuk różnych o tematyce żydowskiej. Napisałam trochę tekstów, quasi scenariusz, zaprosiłam artystów do współpracy... Goście nie zmieścili się na widowni!!! CUD. Ale to był kolejny dowód na "semper in altum". Pół roku po udanej prapremierze w Piwnicy kupiłam (na kredyt oczywiście) dom do remontu, a miesiąc później wyszłam za mąż za wspaniałego człowieka i pianistę!
Zamiast dostosować zaistniałe wnętrza do zamieszkania, rozgrzebałam całkiem poważny remont. I znowu musiałam koncentrować się na malowaniu- bo prócz "zwykłych" opłat doszły niebagatelne raty kredytu i koszty irracjonalnego remontu. wyburzyłam dwie ściany, postawiłam nową, zerwałam podłogi pcv, by na ich miejsce nabić dechy. Rozwaliłam piece, bo kominek wydał mi się bardziej romantyczny. Do domu doklejony był cuchnący chlewik z zapadniętym dachem, który po kilku miesiącach stał się integralną częścią domu (dziś jest pracownią muzyczną męża). Jakby było mało- kupiłam kilka kubików desek i po raz pierwszy w życiu zajęłam się stolarką. Dziś mogę siedzieć na ławie własnej produkcji przy własnej produkcji stole, a żarcie przygotowuję na własnej produkcji ciągu kuchennym. O łóżkach i szafie nie wspomnę! Co nie znaczy, że przestałam malować. Bo koszty życia w remontowanym permanentnie domu na kredyt, z dwójką dzieci na utrzymaniu jakoś dziwnie rosły. Ale malowania jednak było mało, zaczęłam więc regularnie występować, początkowo w duecie z mężem- pianistą, potem w większych składach muzycznych. Powoli dość miałam wykonywania coverów, zaczęłam więc pisać teksty, prosząc o napisanie muzyki znakomitego kompozytora Andrzeja Zaryckiego. I jak już miałam i teksty i muzykę- pisałam scenariusze spotkań muzycznych i do dnia dzisiejszego udało mi się zrealizować trzy premiery. I zagrać później te spektakle w różnych miejscach. Nawet w zawodowym teatrze- o czym nigdy nie marzyłam. (W styczniu 2015 roku mam wystąpić w Filharmonii Podkarpackiej, co będzie chyba dla mnie najpoważniejszym artystycznie wyzwaniem).
Jakby mało było malowania i muzykowania, pisania tekstów... postanowiłam dokończyć swoją edukację konserwatorską i rok temu obroniłam pracę habilitacyjną.
Od zawsza cierpiałam na kompleks niedouczenia- skończyłam więc wszystkie etapy kursu jidysz- pozostał mi tylko Uniwersytet w Jerozolimie (ale to już korespondencyjnie). Teraz z młodszym synem uczęszczam na kurs hebrajskiego. W lutym 2015r wybieramy się do Izraela na dokształcanie języka i na serię występów muzycznych. I ciągle mam w uszach przyjacielskie "semper in altum" !!!!
Mogłabym pisać i pisać jeszcze. Ale po dzisiejszej komputerowej rozmowie z moją jedyną Przyjaciółką jaką w życiu miałam, która rezyduje gdzieś daleko za oceanem i mam nadzieję, że tylko na chwilę zgubiła sens dnia zwykłego.... Joasiu Kochana!! Tobie dedykuję takie resume ostatnich sześciu lat mego życia z przesłaniem, które też słyszałaś od Tomka - "semper in altum" Da się!!!!.
niedziela, 26 października 2014
środa, 25 czerwca 2014
Nie pisałam, bo siły nie miałam... Od dłuższego czasu panuje u nas w domu artystyczne szaleństwo na niespotykaną dotąd skalę. Powstały różne odmiany spektaklu muzycznego- czas więc upływał mniej lub bardziej mile na licznych próbach. O ikony i obrazy wciąż się ktoś dopytuje, a ja już nie wiem, jak się mam tłumaczyć z opóźnień. A mnie zafascynowało wtapianie złotych nitek w struktury drewna, a że drewno płonie w temperaturze niższej niż temperatura topnienia złota, miałam z tym niemały kłopot. Ale udało się w końcu oszukać i naturę, i fizykę...
Wokalnie i scenicznie też się czuję momentami mocno zmęczona. Żydowskie klimaty stały mi się naprawdę bliskie, szczególnie od momentu, gdy jakimś cudem zostałam przyjęta co żydowskiego chóru. Ale wisi nade mną perspektywa koncertu "Pod dachami Paryża"- takiego pełnowymiarowego koncertu po francusku... języki już zaczynają mi się plątać- ostatnio obudziła mnie niespokojna myśl- czy Aznavour znał jidysz, skoro wyśpiewał, przepięknie zresztą la Yiddysze mame- klasykę żydowskiej poezji śpiewanej. I myśl ta nie pozwoliła mi zasnąć do rana.
Ostatnimi czasy pojawił sie na naszym artchatowym horyzoncie wspaniały człowiek, jakby z innego świata- kantor i rabin w jednym. Wielka i charyzmatyczna postać!! Z cudownym, przejmującym głosem, niebywałym poczuciem humoru, głęboką, rzetelną wiedzą. I gdzieś tam w głębi zakątku serca będący pogubionym chłopcem, który jakby przez przypadek objawił się w naszej dziwnej rzeczywistości.. Any way- jest blisko nas i stał się nam bliski... jak taki stary, dobry znajomy...
Myslę nad nową odsłoną spektaklu.... nad całkiem innym scenariuszem, nad inną stylistyką i nad większym poszanowaniem dla trudnej historii Żydów. Dotychczas traktowałam wszystko zbyt powierzchownie, bez zastanawiania się nad ogromną życiową mądrością, którą ten naród nauczyły wieki przykrych doświadczeń... Nie chcę budować wizerunku męczenników, a dać wyraz tylko pięknu ich bogatej tradycji, tak mało u nas znanej, a już w ogóle nie zrozumianej. Bo i wiedza nasza jest powierzchowna, a spojrzenia bez uzasadnienia pogardliwe często... Jestem więc w chórze żydowskim, wśród mniej lub bardziej religijnych Żydów, goszczę chętnie w domu rabina/ kantora, czytam, douczam się ile mogę- i coraz mniej wiem i coraz mniej rozumiem. A jawią mi się już konkretne obrazy, konkretnych scen w spektaklu... brakuje mi tylko- niestety - takiego artystycznego zrozumienia znajomych muzyków, poetów, plastyków. Większości z nich ruchy wykonywane są najczęściej celowe i docelowe... muzyk zagłębi się w nuty- bo ma w perspektywie granie, plastyk- no bo wystawa... a mało jest takich, który chcieliby coś od siebie... bo chcą coś od siebie- choć los tego nieznany będzie... Z drugiej strony wiem, że nie ma nieznanego losu tak do końca. Praca namalowana/ wyrzeźbiona zniknie prędzej lub później, wyuczone nuty też kiedyś zagrają... Tylko to dziwne, rzemieślnicze nastawienie... O ironie- więcej zapału dostrzegam w nie- artystach tych zdefiniowanych, a w takich cudownie nowo narodzonych chętnych do współtworzenia czegokolwiek... Ci przynajmniej chcą coś od siebie i cieszą się z najmniejszej chwili twórczej.
Myślę nad nowym spektaklem o Tułaczu i nad tym już zaczętym o Chagallu. A na Chagalla czeka pan Zarycki- wspaniały... mój ulubiony współczesny kompozytor...a Chagall............
Żyd z Witebska, chasyd, wielki artysta... przemierzywszy tysiące kilometrów w poszukiwaniu swojego miejsca, spoczął za sprawą swojej drugiej żony na cmentarzu katolickim.. Żyd, którego ugniata katolicki, Chrystusowy krzyż- na wieki wieków!!
Popisałam już... skończę więc cytatem z "Mojego Pana Chagalla"...
"Kogut z krową wzlata, wzlata
Z góry patrzy w stronę świata
I wyciska z tubek
cienkie strużki farb..."
I na dobranoc chciałabym uściskać mocno wspaniałych ludzi, którzy współżyją życiem artystycznym, choć nie zdefiniowali oni swego życia na tę modłę... Renię i Anię, Piotrka i Roberta
Wokalnie i scenicznie też się czuję momentami mocno zmęczona. Żydowskie klimaty stały mi się naprawdę bliskie, szczególnie od momentu, gdy jakimś cudem zostałam przyjęta co żydowskiego chóru. Ale wisi nade mną perspektywa koncertu "Pod dachami Paryża"- takiego pełnowymiarowego koncertu po francusku... języki już zaczynają mi się plątać- ostatnio obudziła mnie niespokojna myśl- czy Aznavour znał jidysz, skoro wyśpiewał, przepięknie zresztą la Yiddysze mame- klasykę żydowskiej poezji śpiewanej. I myśl ta nie pozwoliła mi zasnąć do rana.
Ostatnimi czasy pojawił sie na naszym artchatowym horyzoncie wspaniały człowiek, jakby z innego świata- kantor i rabin w jednym. Wielka i charyzmatyczna postać!! Z cudownym, przejmującym głosem, niebywałym poczuciem humoru, głęboką, rzetelną wiedzą. I gdzieś tam w głębi zakątku serca będący pogubionym chłopcem, który jakby przez przypadek objawił się w naszej dziwnej rzeczywistości.. Any way- jest blisko nas i stał się nam bliski... jak taki stary, dobry znajomy...
Myslę nad nową odsłoną spektaklu.... nad całkiem innym scenariuszem, nad inną stylistyką i nad większym poszanowaniem dla trudnej historii Żydów. Dotychczas traktowałam wszystko zbyt powierzchownie, bez zastanawiania się nad ogromną życiową mądrością, którą ten naród nauczyły wieki przykrych doświadczeń... Nie chcę budować wizerunku męczenników, a dać wyraz tylko pięknu ich bogatej tradycji, tak mało u nas znanej, a już w ogóle nie zrozumianej. Bo i wiedza nasza jest powierzchowna, a spojrzenia bez uzasadnienia pogardliwe często... Jestem więc w chórze żydowskim, wśród mniej lub bardziej religijnych Żydów, goszczę chętnie w domu rabina/ kantora, czytam, douczam się ile mogę- i coraz mniej wiem i coraz mniej rozumiem. A jawią mi się już konkretne obrazy, konkretnych scen w spektaklu... brakuje mi tylko- niestety - takiego artystycznego zrozumienia znajomych muzyków, poetów, plastyków. Większości z nich ruchy wykonywane są najczęściej celowe i docelowe... muzyk zagłębi się w nuty- bo ma w perspektywie granie, plastyk- no bo wystawa... a mało jest takich, który chcieliby coś od siebie... bo chcą coś od siebie- choć los tego nieznany będzie... Z drugiej strony wiem, że nie ma nieznanego losu tak do końca. Praca namalowana/ wyrzeźbiona zniknie prędzej lub później, wyuczone nuty też kiedyś zagrają... Tylko to dziwne, rzemieślnicze nastawienie... O ironie- więcej zapału dostrzegam w nie- artystach tych zdefiniowanych, a w takich cudownie nowo narodzonych chętnych do współtworzenia czegokolwiek... Ci przynajmniej chcą coś od siebie i cieszą się z najmniejszej chwili twórczej.
Myślę nad nowym spektaklem o Tułaczu i nad tym już zaczętym o Chagallu. A na Chagalla czeka pan Zarycki- wspaniały... mój ulubiony współczesny kompozytor...a Chagall............
Żyd z Witebska, chasyd, wielki artysta... przemierzywszy tysiące kilometrów w poszukiwaniu swojego miejsca, spoczął za sprawą swojej drugiej żony na cmentarzu katolickim.. Żyd, którego ugniata katolicki, Chrystusowy krzyż- na wieki wieków!!
Popisałam już... skończę więc cytatem z "Mojego Pana Chagalla"...
"Kogut z krową wzlata, wzlata
Z góry patrzy w stronę świata
I wyciska z tubek
cienkie strużki farb..."
I na dobranoc chciałabym uściskać mocno wspaniałych ludzi, którzy współżyją życiem artystycznym, choć nie zdefiniowali oni swego życia na tę modłę... Renię i Anię, Piotrka i Roberta
Subskrybuj:
Posty (Atom)